Οι άντρες συντάκτες γράφουν για τα χαρακτηριστικά που φθονούν από το γυναικείο φύλο.
Πως συγκρίνεται μια ευέλικτη γυναίκα με έναν αποφασιστικό άντρα; Μια αποφασιστική γυναίκα με έναν ταλαντούχο άντρα; Μια μητέρα με τον πατέρα του παιδιού της; Αυτά κάτσαμε να αναλογιστούμε μέρα που είναι για να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα μας. Τις ζηλεύουμε.
Ανήμερα της Ημέρας της Γυναίκας, είπαμε λοιπόν να σας πούμε ακριβώς τι ζηλέύουμε από εκείνες.
Τον αέρα ζηλεύει ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Ναι, ένας άντρας μπορεί να έχει θράσος, ύφος και αέρα χιλίων Καρδιναλίων. Αλλά όταν μια γυναίκα σταθεί στα δυο της πόδια, αντλήσει αυτοπεποίθηση και αποφασίσει να περπατήσει το catwalk της ζωής, δεν συγκρίνεται με κανέναν κομπορρήμονα άνδρα. Όταν μια γυναίκα νιώθει ότι μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο, ξέρεις ότι θα το κάνει.
Βλέπεις την αυτοπεποίθηση να καίει τα μάτια της. Είτε πρόκειται για την Σάσα Μπάστα που μου είχε πει κάποτε ότι "κοιτώντας από την πίστα τον κόσμο, ξέρω ότι από τους 50 άνδρες στο μαγαζί, οι 100 θέλουν να με γ@μήσουν", είτε πρόκειται για την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ όταν μιλά σε διάλεξη για το Βυζάντιο - κάτι τερμάτισα σίγουρα βάζοντας Αρβελέρ μετά από Μπάστα - είτε πρόκειται για την γυναίκα της ζωής σου όταν σου δίνει το πρώτο σας φιλί και νιώθει μέχρι τα σωθικά της ότι είσαι δικός της.
Σε άλλα νέα ζηλεύω το ότι φοράνε το βρακί στο οποίο θέλεις να χωθείς μέχρι να μην αναπνέεις, ότι μπορούν να πηδήξουν τόσο εμφατικά το μυαλό μου και ότι - όπως μου επεσήμανε μία φίλη/αναγνώστρια/τρολ - με μία τσαχπινιά (ματιά, γκρίνια, χάδι, πουτανιά) μπορούν να μας κάνουν χαλί. Τώρα, το γιατί τα καταφέρνουν όλα αυτά δεν ξέρω. Το "τι εστί γυναίκα", προσπάθησα τουλάχιστον να το απαντήσω.
Βλέπεις την αυτοπεποίθηση να καίει τα μάτια της. Είτε πρόκειται για την Σάσα Μπάστα που μου είχε πει κάποτε ότι "κοιτώντας από την πίστα τον κόσμο, ξέρω ότι από τους 50 άνδρες στο μαγαζί, οι 100 θέλουν να με γ@μήσουν", είτε πρόκειται για την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ όταν μιλά σε διάλεξη για το Βυζάντιο - κάτι τερμάτισα σίγουρα βάζοντας Αρβελέρ μετά από Μπάστα - είτε πρόκειται για την γυναίκα της ζωής σου όταν σου δίνει το πρώτο σας φιλί και νιώθει μέχρι τα σωθικά της ότι είσαι δικός της.
Σε άλλα νέα ζηλεύω το ότι φοράνε το βρακί στο οποίο θέλεις να χωθείς μέχρι να μην αναπνέεις, ότι μπορούν να πηδήξουν τόσο εμφατικά το μυαλό μου και ότι - όπως μου επεσήμανε μία φίλη/αναγνώστρια/τρολ - με μία τσαχπινιά (ματιά, γκρίνια, χάδι, πουτανιά) μπορούν να μας κάνουν χαλί. Τώρα, το γιατί τα καταφέρνουν όλα αυτά δεν ξέρω. Το "τι εστί γυναίκα", προσπάθησα τουλάχιστον να το απαντήσω.
To 'γιατί μπορώ' τους ζηλεύει ο Ηλίας Αναστασιάδης
Οι στρουθοκάμηλοι (συγγνώμη από τώρα για τον παραλληλισμό, δεν είναι δολερός) κρύβουν το κεφάλι στην άμμο, κάθε φορά που φοβούνται. Οι γυναίκες, από την άλλη, κάθε φορά που φοβούνται/καρφώνονται/δεν έχουν τι να απαντήσουν/δεν θέλουν να ακούσεις αυτό που πραγματικά θέλουν να απαντήσουν, σταματούν να μιλάνε, σταματούν να κοιτάνε, σταματούν να ασχολούνται, σταματούν να στέκονται μπροστά σου, κλείνεις τα μάτια κι έχουν εξαφανιστεί. ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ. Μπορούν να το σκάνε από οποιαδήποτε άβολη στιγμή με μια νεκρική σιγή ή με ένα 'δεν έχω να απαντήσω κάτι γι' αυτό'. Μπορεί να νιώθεις το εγκεφαλικό να παραλύει όλη την αριστερή σου πλευρά από το δίκιο και τα νεύρα που σε πνίγουν, μπορεί να νιώθουν κι αυτές ότι το νιώθεις, αλλά ο σκοπός τους στη Γη είναι ιερός. Κάθε φορά που δεν θέλουν/πρέπει να απαντήσουν σε κάτι τις καθιστά ικανές να περιμένουν μέχρι να σκάσεις, να καταρρεύσεις και μετά να σε μαζέψουν ήσυχα ήσυχα από το πάτωμα και να σε αφήσουν έξω απ' την πόρτα του σπιτιού σου. Όπως άφηνε η αγαπημένη μου Νάνσυ (σπάνιο σκυλί-κορίτσι) τα ποντίκια που σκότωνε, έξω απ' την εξώπορτα στο παλιό μου σπιτικό. Περήφανη και χωρίς προφανέστερο λόγο από ένα 'γιατί μπορεί'.
Τα ξηροκάρπια του ‘μανούλα’ ζηλεύει ο Πάνος Κοκκίνης
Όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις. Και αυτό που έχω μάθει από τότε που, 2 ½ χρόνια πριν, έγινα πατέρας είναι ότι θα ήθελα να ήμουν μάνα. Χωρίς φυσικά να περάσω τους 9 μήνες βάσανο και την οδύνη της γέννας. Ναι, ακριβώς, δειλός όπως κάθε άντρας.
Ουσιαστικά αυτό που ζηλεύω είναι το de facto, a priori και εσαεί δέσιμο μιας μάνας με το παιδί της. Το γεγονός ότι το ‘μπαμπούλης’ δεν είναι ποτέ ισότιμο με το ‘μανούλα’. Ακόμη και αν ο μπαμπάς είναι άγιος και η μητέρα πόρνη του 10άρικου στα στενά γύρω από την Κοτζιά. Συν το μπόνους του πόσο κουλ είναι να μπορείς να δημιουργείς ζωή από το πουθενά.
Επίσης ζηλεύω τις προοπτικές που σου δίνει το να είσαι (όμορφη) γυναίκα. Γιατί αν είσαι αρκετά αδίστακτη, ανήθικη και έξυπνη, τότε μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο ολάκερο. Ενώ, αν είσαι απλά τα πρώτα δυο, εξακολουθείς να έχεις την δυνατότητα να πας από νωρίς ταμείο. Αρκεί να κάνεις τον σωστό γάμο και να έχεις το τηλέφωνο του σωστού δικηγόρου (με ειδίκευση τα διαζύγια).
Το ένα εκατομμύριο τρόπους τους ο Στέλιος Αρτεμάκης
Μια γυναίκα μπορεί να μιλάει πέντε επίπεδα επικοινωνίας πιο μπροστά από το μέσο άντρα. Να κρύβει στις λέξεις τα νοήματα, να κάνει τις πιο λεπτά διατυπωμένες παρατηρήσεις, να στη λέει χωρίς να το καταλάβεις. Κι εσύ μπορείς -για να σε προλάβω- αλλά με πολύ περισσότερη προσπάθεια. Μια γυναίκα θα πάρει αυτό που θέλει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Απίστευτη προσαρμοστική ικανότητα. Κι εσύ θα το πάρεις αλλά μόνο με ένα τρόπο. Κι γι' αυτό όχι πάντα. Μια γυναίκα θα δικτυώνεται και θα προχωράει στη ζωή την ώρα που εσύ θα λες από μέσα σου "μα καλά τι απίστευτες παπαριές κάθεται και λέει". Την ώρα που εσύ κάνεις εχθρούς αυτή θα κάνει φίλους. Οπότε τι να μη ζηλέψεις;
Το ότι βλέπουν γυμνές τις φίλες τους ο Μάνος Χωριανόπουλος
Προσπερνώ τα τρία πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό και τα οποία είναι:
1)Βλέπουν γυμνές τις φίλες τους, σαν να μην τρέχει τίποτα
2) Βλέπουν γυμνές τις φίλες τους, σαν να μην τρέχει τίποτα
3)Βλέπουν γυμνές τις φίλες τους, σαν να μην τρέχει τίποτα
Και συνεχίζω, (στενοχωρημένος, που δεν βλέπω γυμνές τις φίλες μου, σαν να μην τρέχει τίποτα), λέγοντας ότι ζηλεύω την ικανότητα τους, να σου δημιουργούν ενοχές για να σε έχουν στο χέρι όταν χρειαστεί.
Οι περιπτώσεις είναι αμέτρητες και το ταλέντο τους σε αυτό το ζήτημα αστείρευτο. Αν θέλεις να νιώσεις ένοχος, πες σε μια γυναίκα να σου πει το γιατί. Σίγουρα έχει διαπιστώσει κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι.
Για παράδειγμα, αν παρατήσεις κάπου ένα πράγμα, έρχονται με ύφος Αστ. Θεοχάρη και σε ρωτάνε "γιατί το άφησες αυτό εκεί;"(σκουλήκι), υπονοώντας σκοπό.
Δηλαδή άφησα κάπου, κάτι, για να την εκνευρίσω και όχι επειδή δεν με νοιάζει η θέση των πραγμάτων, αφού έτσι και αλλιώς το σύμπαν διαστέλλεται συνεχώς και οι θέσεις δεν έχουν σημασία.
Ζηλεύω επίσης, την ικανότητα να ξέρουν κάθε στιγμή πού βρίσκεται κάτι, είτε μένουν σε ένα μικρό σπίτι, είτε σε παλάτι με 100 δωμάτια.
Και για να κλείσουμε όσο καλά ξεκινήσαμε. Βλέπουν γυμνές τις φίλες τους.
Από Το Βιβλίο Με Τις Αλήθειες Του Τσάντλερ Μπινγκ τα λεγόμενα του Θοδωρή Δημητρόπουλου
Προσπερνώ τον τεράστιο πειρασμό του να απαντήσω αναλυτικά και σοβαρά και παραθέτω απλά αυτή τη μεγάλη στιγμή του αδερφού μου του Τσάντλερ Μπινγκ, από τον πιλότο του "Friends":
Τις μεταλλαγμένες δυνάμεις τους ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Καταρχήν, γνωρίζουμε όλοι ότι οι γυναίκες είναι "μεταλλαγμένα" πλάσματα. Έχουν υπερδυνάμεις, τις οποίες προφανώς και ζηλεύουμε. Α) την ικανότητα τους να οργανώσουν το οτιδήποτε, το οποίο μάλιστα θα οργανώσουν καλύτερα από σένα όσο και να χτυπάς τον κώλο σου κάτω Β) την αντοχή τους στον πόνο αλά Γούλβεριν Γ) το φοβερό ατού να γυρνούν όλες τις συζητήσεις εκεί που τις βολεύει και παράλληλα να ξεφεύγουν από οποιαδήποτε δύσκολη θέση απλά με ένα βλέμμα ή ένα άγγιγμα Δ) και πάνω από όλα τις τηλεκινητικές τους δυνάμεις, καθότι ως γνωστόν... σέρνουν καράβι.
Αυτά ζηλεύω από τις γυναίκες. Τέσσερις υπερδυνάμεις, για τις οποίες αναγκάστηκαν να θυσιάσουν συγκεκριμένες αρετές, όπως η αίσθηση του χώρου, η αδυναμία να ανοίξουν καπάκι σε γυάλινη συσκευασία και η δύναμη του να ξέρουν τι θέλουν.
Δίκαιη μοιρασιά νομίζω.
oneman.gr
